Βρέχει σήμερα δυνατά και ραγδαία. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ποιήματα της Κικής Δημουλά για τη βροχή. Η παρουσία της βροχής υπάρχει σε πολλά ποιήματα της ποιήτριας, ως στοιχείο του φυσικού και ψυχικού τοπίου. Από τα πολλά, διαλέγω τρία.
Αρχίζω από το υπέροχο ποίημα Μια μετέωρη κυρία. Η μοναχική γυναίκα στο μπαλκόνι κοιτάζει τη βροχή… και καθώς κοιτάζει τη βροχή, γίνεται βροχή… Το σώμα της γίνεται σταγόνα της βροχής… η βροχή "σωματοποιείται" στη γυναίκα και διεισδύει στην ψυχή της…
Μια μετέωρη κυρία
Βρέχει…
Μια κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ' ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει…
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
νά' χει σταθεί
μπροστά σ' εκείνο να κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
-χοντρή σταγόνα μοιάζει-
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει…
Ρίχνει τα χέρια έξω απ' τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει…
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε "όχι",
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα-
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ' ένα ακυβένητο μπαλκόνι.
••► Από την ποιητική συλλογή "Επί τα ίχνη" (1963)
Στο παρακάτω ποίημα το ποιητικό υποκείμενο εύχεται το απραγματοποίητο: η βροχή να γινόταν η πρόφαση μίας ερωτικής συνάντησης...
Πλάγιος τρόπος
Να έπεφτε η βροχή ραγδαία,
ευχόμουν. Να ξεσπάσει.
Θα μέναμ' έτσι πιο πολύ
μέσα στη στοά. Στην πρόφαση.
Στο βάθος "Μπαρ"
καφέδες, ποτά,
πίκρες εν μέθη.
Πιο εκεί "Ραφείον",
καλλιτεχνικά της ζωής σας
γυρίσματα,
μαντάρισμα του κενού σας
άψογο.
"Γραφείο μεσιτικό" πιο πέρα,
πωλήσεις, αγορές
ευκαρίες αισθημάτων,
αιωνιότητες.
Κι εδώ, που πιο πολύ σταθήκαμε,
της κάθε ανάγκης η βιτρίνα:
Χρωματιστά σαπούνια,
κορνίζες για διαρκείας πρόσωπα,
αλυσιδίτσες να τις σπάζει το ασυγκράτητο,
φανταχτεροί αναπτήρες
προσάναμμα στο βλέμμα σου,
κι άφθονα καθρεπτάκια
νά' χω το πρόσωπό σου
ισάριθμες φορές.
Γι' αυτό ευχόμουν…
Μα η βροχή κι εσύ
ενάντια στην ευχή μου
πέφτατε.
••► Από την ποιητική συλλογή "Επί τα ίχνη" (1963)
…Kαι βεβαια το "απόλυτο" ποίημα για τη βροχή. Η βροχή ως ήχος μνήμης του ερωτικού εσύ, ο ήχος της βροχής που ταυτίζεται με το απωλεσθέν εσύ.
Τα πάθη της βροχής
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παρολογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού' μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ΄αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα νά' ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
••► Από τη συλλογή "Το λίγο του κόσμου" (1971)
Από την ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά
annagelopoulou
Read More »
