Όταν την κούραση νιώθω να 'χει περάσει πέρα από τις φλέβες και τα κύτταρα μου να καρφώνεται μέχρι τα μύχια της ψυχής μου.

Όταν βλέπω τον κόσμο, ταινία, να περνά μπροστά στα μάτια μου με μια λαχτάρα ξωπίσω του να ακολουθήσω μα πόδια, σίδερα, ακίνητη να με κρατούν.

Όταν οι σκέψεις μου με λέξεις όμορφες και ταιριαστές στολίζονται μα από το στόμα μου μόνο λόγια χαμένα, άναρθρες κραυγές ξεφεύγουν.

Όταν όλα τριγύρω, φόντο γαλάζιο, με χίλα χρώματα θέλω να ζωγραφίσω μα γκρίζα σύννεφα τα χέρια μου μετέωρα αφήνουν.

Τότε,ΕΣΥ, δημιουργέ του αλάνθαστου τούτου σύμπαντος, απάντησε μου τι μυστικά κρυμμένα και επτασφράγιστα πρέπει να μαρτυρήσω;

και σε ποιού λαβυρίνθου το μίτο να πιαστώ; για να βρεθώ, μπροστά στα μάτια σου, γυμνή και αμόλυντη, έτοιμη τούτη την ΖΩΗ πια να βαδίσω...
Από την ποιητική συλλογή της Φίλης μου … Ειρήνης Πάγκαλου

Παρθένα Παναγία μου μητέρα Του Σωτήρα γυναίκα δεν εγνώρισε την εδική σου Μοίρα

Να βλέπεις Τον Μονάκριβο Υιό σου σταυρωμένο αντί το χάδι σου,χολή να Του 'χουνε δωσμένο.

Την αμαρτία του ντουνιά στις πλάτες Του να σκώνει στο αίμα Του να πνίγεται το σύμπαν να λυτρώνει.

Καρτερικά να στέκεσαι μπρος το μαρτύριο Του το δάκρυ σου να γίνεται χαμόγελο δικό του.

Μέσα σου πάντα ήξερες πως γέννησες το θάμα αυτον που μέχρι σήμερα ακούει κάθε τάμα.

Κάθε ευχή και προσευχή κάθε ψυχή που κλαίει αμαρτωλός ή Αγιος για αυτόν κανείς δεν φταίει.

Μες Της Αγάπης Του το Φως τα πάντα εξαγνίζει τι κρύβει ο καθένας μας μονάχα Αυτός γνωρίζει.

Και ΕΣΥ σαφή στο πλάι Του στη λύπη στην χαρά μας παρηγοριά εγινηκες και ΜΑΝΑ πια δικια μας
Από την ποιητική συλλογή της Φίλης μου … Ειρήνης Πάγκαλου