Όταν βλέπω τον κόσμο, ταινία, να περνά μπροστά στα μάτια μου με μια λαχτάρα ξωπίσω του να ακολουθήσω μα πόδια, σίδερα, ακίνητη να με κρατούν.
Όταν οι σκέψεις μου με λέξεις όμορφες και ταιριαστές στολίζονται μα από το στόμα μου μόνο λόγια χαμένα, άναρθρες κραυγές ξεφεύγουν.
Όταν όλα τριγύρω, φόντο γαλάζιο, με χίλα χρώματα θέλω να ζωγραφίσω μα γκρίζα σύννεφα τα χέρια μου μετέωρα αφήνουν.
Τότε,ΕΣΥ, δημιουργέ του αλάνθαστου τούτου σύμπαντος, απάντησε μου τι μυστικά κρυμμένα και επτασφράγιστα πρέπει να μαρτυρήσω;
και σε ποιού λαβυρίνθου το μίτο να πιαστώ; για να βρεθώ, μπροστά στα μάτια σου, γυμνή και αμόλυντη, έτοιμη τούτη την ΖΩΗ πια να βαδίσω...
Από την ποιητική συλλογή της Φίλης μου … Ειρήνης Πάγκαλου
0 σχόλια: