Δεν έχει πρίγκιπες καλούς, δράκοντες και νεράιδες ούτε Δέσποινες όμορφες, κάστρα και βασιλιάδες.
Έχει μονάχα ενούς μικρού αγγέλου την οδύνη που κάθε αυγή επάσχιζε να φέρει την ΕΙΡΗΝΗ.
Μα ‘χει το ένα ντου φτερό σπασμένο απ’ την άκρη και κάθε δείλι κύλαγε στα μάτια ντου το δάκρυ.
Κλαίει, φωνάζει, οδύρεται, παρακαλεί το Θεό ντου να γιάνει το λευκό φτερό, να κάνει τον σκόπο ντου
Μα ο Θεός ‘ποκρίνεται και λέγει ντου το λόγο «Χρόνους του ανθρώπου η γενιά εχάσεντο το δρόμο».
«Κι αν γιάνω το λευκό φτερό κι αν φέρεις την ΕΙΡΗΝΗ ίσως κρατήσει μια στιγμή του κόσμου η γαλήνη.
Μα τούτα τ’ άγρια θεριά βρίσκουν ξανά τον τρόπο και σου το σπάνε το φτερό στον ίδιο πάντα τόπο».
Κάθε που πέφτει η βροχή πάνω ψηλά στο χιόνι τούτο το κλάμα του μικρού αγγέλου με πληγώνει.
Θέλω ν’ ανέβω στα βουνά γλυκά να τ’ αγκαλιάσω και με ελπίδα την καρδιά ξανά να του μπολιάσω.
Να του μερώσω την ψυχή το δάκρυ να του σβήσω κι ένα ζευγάρι από φτερά καινούργια να τ' αφήσω
Μ’ ατσάλι και χρυσή κλωστή φτιαγμένη η θωριά ντως χέρι κακό να μη μπορεί να αγγίξει τη χαρά ντως.
Και να πετάξουμε μαζί σ’ Ανατολή και Δύση κι όλοι να θέλουνε να ζουν στ’ αγγέλου αυτού τη φύση
Από την ποιητική συλλογή της Φίλης μου … Ειρήνης Πάγκαλου
0 σχόλια: