Το βήμα μου με σέρνει στο σκοτάδι μακριά απ’ του κόσμου τη βουή και τις φωνές και οι πρώτες στάλες του Σεπτέμβρη στα μαλλιά μου μια-μια ξεπλένουν της καρδιάς μου τις ντροπές.
Πνιγμένη απ’ τη βροχή και το θυμό μου ύπνος ανήσυχος με παίρνει καταγής χάδι ζεστό αισθάνθηκα στους ώμους και σαν αγρίμι ξύπνησα ευθύς.
Δυο μάτια φωτεινά με σημαδεύουνε σαν της Ανατολής τις πρώτες τις αχτίδες «Ξύπνα», μου λέει «είναι ώρα ν’ αντικρίσεις όλες τις νέες της ζωής σου τις σελίδες».
«Ποιος είσαι εσύ που τη ζωή μου θες να ορίσεις; Βαρέθηκα να περιμένω παραδείσους». «Ταξίδεψε μαζί μου», μ’ απαντάει «και ίσως κάποτε κι εσύ να τους γνωρίσεις».
Το σώμα μου ξάφνου πια δεν αισθάνομαι χίλια κομμάτια γίνεται, σκορπίζει στους πέντε ανέμους νιώθω να μοιράζεται σ’ όλο τον κόσμο βλέπω να γυρίζει.
Μάνα αισθάνομαι την ώρα που θηλάζει, κορμί μιας κόρης που σφαδάζει από ηδονή, μια πιτσιρίκα που πηδάει μες στη λάσπη, μια παπαρούνα που ξεδιψάει απ’ τη βροχή.
Μα να ‘μαι και γριά π’ αργοπεθαίνει, μικρό κορίτσι που κλαίει μόνο του στη σιωπή, μια πόρνη που παλεύει με τον έρωτα, βλέμμα γυναίκας που κρύβει μέσα του μόνο οργή.
Δυο χέρια τρυφερά με αγκαλιάζουνε το αίμα στις φλέβες μου αρχίζει πάλι να κυλά σαν ζαλισμένη από μεθύσι πίσω γύρισα στο σώμα ετούτο που χρόνια ολόκληρα με τυραννά.
Μα ο σύντροφος μου χάθηκε κι εκείνος στο φως των αστεριών που ένα-ένα σβήνανε τα χέρια μου γαντζώθηκαν στους ώμους κι ένα φτερό γαλάζιο μέσα κλείσανε.
Το χάραμα με βρήκε στη δροσιά του ν’ αναρωτιέμαι τι στ’ αλήθεια έζησα μια πλάνη, ένα όνειρο, μια ελπίδα ή όλα όσα μέχρι τώρα θέλησα.
Από την ποιητική συλλογή της Φίλης μου … Ειρήνης Πάγκαλου
0 σχόλια: