Σε βράχο κάθεται, ατενίζει τον ορίζοντα τα χέρια ανοίγει και τα κλείνει προσευχή κι όταν σηκώνεται, μέσα στο φως λουσμένη, μοάζει να θέλει να πετάξει σαν πουλί.
Θάρρος γυρεύω να σιμώσω να ρωτήσω γιατί στο όνειρο εμένα προσκαλεί τι έχει εκείνη, τι εγώ, τι μας συνδέει, σε ποια ζωή, ποιο μονοπάτι, με καλεί.
Μα χρόνια τώρα καρφωμένη σε μια πλάνη που μου 'χουν πλάσει στο μυαλό αληθινή τα πόδια νιώθω να ξεχάσαν το σκοπό τους απλά υπάρχουν να θυμίζουν την ντροπή.
Θαρρώ απόψε πως την είδα να πασχίζει δυο τριαντάφυλλα να κόψει σε ουρανό στα πόδια αφήνει και κρεμιέται απ'το βράχο τα μάτια κλείνει και σκορπάει στο κενό.
Κι όταν τα σύννεφα διαλύσουν και ζητήσω τούτη την φίλη που ξυπνά τα όνειρα μου ψάχνω την γνώριμη φιγούρα για να βρω λες και κατοίκησε για πάντα στην καρδιά μου.
Από την ποιητική συλλογή της Φίλης μου … Ειρήνης Πάγκαλου
0 σχόλια: