Κλείσε τα μάτια σου ξανά, μικρή μου Αριάδνη κι αν σε λαβύρινθο βρεθείς καθόλου μη σε νοιάζει εσύ ‘σαι ο μίτος και η αρχή, εσύ ‘σαι και το τέλος μιας ιστορίας μυστικής που παραμύθι μοιάζει.
Στα έγκατα, λένε, της Γης υπάρχει μονοπάτι μικρό, στενό και δύσβατο μα κι όμορφο συνάμα πετράδια είν’ το χώμα του, φεγγάρια ο ουρανός του αγκάθια, ροδοπέταλα στρωμένα είναι αντάμα.
Χωρίς ελπίδα κι αν βρεθείς, μικρή, στο μονοπάτι αγκάθια κι αν ματώνουνε, καλή μου, την καρδιά σου μη σταματάς, προχώρησε, μπροστά σε πόρτα φτάσε χρυσό κλειδί στα χέρια σου κρατάς και στη ματιά σου.
Την πόρτα τούτη, Αριάδνη, αν διαβείς τα μαύρα σύννεφα για πάντα θα ξεχάσεις πηγή κρυστάλλινη θα βρεις για να νιφτείς και νύμφη όμορφη θα βγεις να ξαποστάσεις.
Κι όταν καθάρια στο μυαλό και στην ψυχή τα μάτια ανοίξεις και τον κόσμο αντικρίσεις όλα αλλιώτικα θα δείχνουνε, θαρρώ, το όνειρο τούτο θα σε μάθει πώς να ζήσεις.
Να σημειωθεί ότι είναι το πρώτο ποίημα … από την ποιητική συλλογή της Φίλης … Ειρήνης Πάγκαλου
0 σχόλια: