Σαν μυστικός εξαγνισμός θαμπώνουν οι ανάσες μου πουλιά που ταξιδεύουνε χωρίς προορισμό. Αγάπησες μου είχες πει την κάθε αυταπάτη μου στα παραμύθια μου έδινες δικό σου ορισμό.
Λευτέρωσε με απ’ του χαμού τ’ αγνάντεμα εντός μου κράτησε μες στις χούφτες σου για λίγο τον καιρό Δάκρυα αχνά κρυστάλλινα βαδίζουν προς το φως μου πηγή θεών αθάνατων με δέσμιο νερό…
Σαν ψίθυρος μ’ ακολουθείς αγέννητης πνοής μου στο κάλεσμα μιας δόλιας χάλκινης ενοχής. Στο ουρλιαχτό σου έκρυψα τ’ όνειρο της ζωής μου βούτηξα στον λαβύρινθο μιας διάφανης πληγής.
Αθώα αγνή μετάληψη στα χείλη σου κοιμόμουν κυλούσα μες τις φλέβες σου αισθήσεις ουρανού. Σε τρόμαζε ο ύφαλος της τέρψης σαν χανόμουν σε δούρεια περάσματα, κύματα του κενού.
Από την ποιητική συλλογή της Φίλης … Ειρήνης Πάγκαλου
0 σχόλια: