Τροφή Για Σκέψη !!!
Λέμε πολλές φορές, ότι μας απογοητεύουν οι άνθρωποι, όμως τελικά αυτό που πραγματικά μας απογοητεύει, είναι οι προσδοκίες που είχαμε Εμείς από αυτούς.
Δίνουμε, προσφέρουμε, τρέχουμε – σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους – έχοντας την πεποίθηση, ότι όταν θα χρειαστούμε κι εμείς, θα πάρουμε τα ανάλογα. Χαλάμε την υγεία μας, δεν προσέχουμε τον εαυτό μας, ελπίζοντας ότι αργότερα θα το κάνουν κι αυτοί.
Όμως όταν τους χρειαστούμε, δεν είναι σχεδόν κανένας εκεί. Διότι δεν είναι κρατικά ομόλογα, που θα πάρεις ό,τι έδωσες στο ακέραιο.
Φέρνουμε στον κόσμο παιδιά – χωρίς να μας το επιβάλλει κάνεις – και επειδή κουραζόμαστε για να τα μεγαλώσουμε, έχουμε την απαίτηση, να κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουμε εμείς, για τα δικά μας απωθημένα και για να μπορούμε μετά, να τα επιδεικνύουμε ως την επιτυχημένη συνέχεια μας.
Όταν δε μας βγει και παρεκκλίνουν από τους στόχους μας, τα θεωρούμε αχάριστα και ανεγκέφαλα, αφού τόλμησαν να αμφισβητήσουν την κατεύθυνση που τους δώσαμε.
Και εκτός αυτού, έχουμε κρεμαστεί κιόλας επάνω τους και απαιτούμε κι αυτά να κάνουν το ίδιο, γεμίζοντας τα τύψεις, για να μην φύγουν από κοντά μας.
Κάνουμε σχέσεις, που εμείς επιλέγουμε και δινόμαστε ολοκληρωτικά σε ανθρώπους, ενώ βλέπουμε ότι σχετικά αδιαφορούν.
Δίνουμε αγάπη και απαιτούμε το ίδιο, πιστεύοντας ότι θα το πάρουμε δικαιωματικά, παρόλο που βλέπουμε ότι ο απέναντι μας, δεν έχει καμία διάθεση για να μας δώσει. Αγάπη με το ζόρι όμως…δεν γίνεται.
Μας φλομώνει στο ψέμα και στην αδιαφορία κι εμείς χτυπιόμαστε, λέγοντας τον: αχάριστο, ψεύτη και ανεπαρκή. Αντί να του δώσουμε μια μούτζα στα μούτρα και να εξαφανιστούμε, παλεύουμε χωρίς λόγο, για να μην δεχθούμε, ότι είχαμε λάθος προσδοκίες.
Ποιος τελικά φταίει για τις προσδοκίες μας; Με τι σκεπτικό πιστεύουμε, ότι αυτό που κάνουμε, θα γυρίσει σε εμάς διπλάσιο;
Γιατί παρατάμε τον εαυτό μας και κρεμόμαστε πάνω στους άλλους, στα παιδιά μας και σε οποιονδήποτε πιστεύουμε ότι θα μας περιθάλψει;
Όχι, είναι μεγάλο λάθος αυτό.
Να προσφέρουμε, χωρίς να διαλυόμαστε.
Ό,τι μπορούμε και όταν μπορούμε.
Να κάνουμε παιδιά από επιλογή και όχι από ανάγκη επίδειξης ή περίθαλψης.
Να τα μεγαλώνουμε με ισορροπία… και χωρίς να ξεχνάμε ότι έχουμε κι εμείς ζωή. Και προπάντων, να μην κρεμόμαστε πάνω τους.
Να κάνουμε σχέσεις με αξιοπρέπεια, αγαπώντας επειδή το θέλουμε και όχι για να αγαπηθούμε και να επιβεβαιωθούμε.
Να προστατεύουμε τον εαυτό μας, να μην τον αναλώνουμε. Να επενδύουμε πάνω του και όχι στους άλλους. Να μην προσδοκούμε τίποτα, που δεν είναι στο δικό μας χέρι για να το αποκτήσουμε.
Διότι οι μεγάλες προσδοκίες, φέρνουν και μεγάλες απογοητεύσεις.
Το άρθρο έγραψε ο Μάνος Σαμοθρακής
You Might Also Like… …
awakengr.com
Δίνουμε, προσφέρουμε, τρέχουμε – σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους – έχοντας την πεποίθηση, ότι όταν θα χρειαστούμε κι εμείς, θα πάρουμε τα ανάλογα. Χαλάμε την υγεία μας, δεν προσέχουμε τον εαυτό μας, ελπίζοντας ότι αργότερα θα το κάνουν κι αυτοί.
Όμως όταν τους χρειαστούμε, δεν είναι σχεδόν κανένας εκεί. Διότι δεν είναι κρατικά ομόλογα, που θα πάρεις ό,τι έδωσες στο ακέραιο.
Φέρνουμε στον κόσμο παιδιά – χωρίς να μας το επιβάλλει κάνεις – και επειδή κουραζόμαστε για να τα μεγαλώσουμε, έχουμε την απαίτηση, να κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουμε εμείς, για τα δικά μας απωθημένα και για να μπορούμε μετά, να τα επιδεικνύουμε ως την επιτυχημένη συνέχεια μας.
Όταν δε μας βγει και παρεκκλίνουν από τους στόχους μας, τα θεωρούμε αχάριστα και ανεγκέφαλα, αφού τόλμησαν να αμφισβητήσουν την κατεύθυνση που τους δώσαμε.
Και εκτός αυτού, έχουμε κρεμαστεί κιόλας επάνω τους και απαιτούμε κι αυτά να κάνουν το ίδιο, γεμίζοντας τα τύψεις, για να μην φύγουν από κοντά μας.
Κάνουμε σχέσεις, που εμείς επιλέγουμε και δινόμαστε ολοκληρωτικά σε ανθρώπους, ενώ βλέπουμε ότι σχετικά αδιαφορούν.
Δίνουμε αγάπη και απαιτούμε το ίδιο, πιστεύοντας ότι θα το πάρουμε δικαιωματικά, παρόλο που βλέπουμε ότι ο απέναντι μας, δεν έχει καμία διάθεση για να μας δώσει. Αγάπη με το ζόρι όμως…δεν γίνεται.
Μας φλομώνει στο ψέμα και στην αδιαφορία κι εμείς χτυπιόμαστε, λέγοντας τον: αχάριστο, ψεύτη και ανεπαρκή. Αντί να του δώσουμε μια μούτζα στα μούτρα και να εξαφανιστούμε, παλεύουμε χωρίς λόγο, για να μην δεχθούμε, ότι είχαμε λάθος προσδοκίες.
Ποιος τελικά φταίει για τις προσδοκίες μας; Με τι σκεπτικό πιστεύουμε, ότι αυτό που κάνουμε, θα γυρίσει σε εμάς διπλάσιο;
Γιατί παρατάμε τον εαυτό μας και κρεμόμαστε πάνω στους άλλους, στα παιδιά μας και σε οποιονδήποτε πιστεύουμε ότι θα μας περιθάλψει;
Όχι, είναι μεγάλο λάθος αυτό.
Να προσφέρουμε, χωρίς να διαλυόμαστε.
Ό,τι μπορούμε και όταν μπορούμε.
Να κάνουμε παιδιά από επιλογή και όχι από ανάγκη επίδειξης ή περίθαλψης.
Να τα μεγαλώνουμε με ισορροπία… και χωρίς να ξεχνάμε ότι έχουμε κι εμείς ζωή. Και προπάντων, να μην κρεμόμαστε πάνω τους.
Να κάνουμε σχέσεις με αξιοπρέπεια, αγαπώντας επειδή το θέλουμε και όχι για να αγαπηθούμε και να επιβεβαιωθούμε.
Να προστατεύουμε τον εαυτό μας, να μην τον αναλώνουμε. Να επενδύουμε πάνω του και όχι στους άλλους. Να μην προσδοκούμε τίποτα, που δεν είναι στο δικό μας χέρι για να το αποκτήσουμε.
Διότι οι μεγάλες προσδοκίες, φέρνουν και μεγάλες απογοητεύσεις.
Το άρθρο έγραψε ο Μάνος Σαμοθρακής
Δείτε & άλλες αναρτήσεις με Θέμα: Υγεία !!!
Δείτε & άλλες αναρτήσεις με Θέμα: Εναλλακτικά Άρθρα !!!
Δείτε & άλλες αναρτήσεις με Θέμα: Σκέψεις/ Απόψεις !!!
Δείτε & άλλες αναρτήσεις με Θέμα: Έμπνευση !!!
Δείτε & άλλες αναρτήσεις με Θέμα: Αυτοβελτίωση !!!
Δείτε & άλλες αναρτήσεις με Θέμα: Ψυχολογία !!!
awakengr.com
0 σχόλια: